Op naar de verkiezingen (column)

Wij doen dat eigenlijk nooit. Zeggen op wat of wie we stemmen. Tenminste, dat deden we nooit. 

Ik herinner me nog goed dat vooral oudere mensen dat nooit hardop wilden zeggen. Het was privé.

Ik denk dat het te maken had met het stemmen op een ‘seculiere’ partij, terwijl je wel lid was van een kerkgenootschap. Toen uit den boze. Letterlijk, van de duivel.

Ik weet nog dat ik, al achttien jaar geweest, dus ik kon meepraten, als derdejaars student journalistiek voor een lokaal nieuwsplatform de stembureaus afliep tijdens verkiezingsdag. Het waren gemeenteraadsverkiezingen en die liggen schijnbaar nog iets gevoeliger dan de landelijke verkiezingen.

Want waar bijvoorbeeld gereformeerde ondernemers landelijk SGP stemmen, hebben ze in de gemeentepolitiek vaak die optie niet. In negen van de tien gevallen wordt het daarom VVD, maar dat valt bij de mede-gereformeerden die geen eigen zaak hebben, niet zo goed. En dus houden ze de lippen stijf op elkaar. Ik kreeg de naam van de partij en een hele gedegen uitleg over het hoe en waarom van de jongere generatie. Maar vanaf een jaar of vijftig, niks, noppes, nada.

Ik ben inmiddels 33, sinds mijn achttiende trouw voor elke verkiezing of referendum naar de stembus gegaan. Me vooraf ingelezen, stemwijzers ingevuld en her en der zelfs een compleet verkiezingsprogramma gelezen. Mijn stemgedrag is in die jaren redelijk ongewijzigd gebleven. Niet omdat ik dat persé wil, maar omdat er maar een paar partijen zijn waar ik me elk jaar opnieuw in kan vinden. Partijen waarmee ik het op de meeste punten eens ben.

Ik ben benieuwd hoe open wij Harderwijkers en Hierdenaren willen zijn. Laat ik aftrappen, meteen na de verkiezingen. Ik zie mezelf totaal niet als influencer dus ik ben niet bang dat mijn neiging naar een bepaalde partij een heleboel stemmen wegkaapt bij een ander. Maar ik zie mezelf al helemaal niet als politicus, dus ik ga hun werk hier ook weer niet zitten doen.

Petronella Polinder