Ik kan haast niet wachten tot Sinterklaas weer weg is. Niet om die hele zwarte pieten discussie, die verzucht ik zijdelings, maar omdat ik zo graag een boom in huis wil. En lichtjes. En een compleet Dickens-dorp in de vensterbank. En mijn ‘Let it snow’ lichtbak.
Met jingles in hart en hoofd bezocht ik het afgelopen jaar in een stralend voorjaarszonnetje rommelmarkten in de buurt. Vier huisjes, zes mensjes, bankjes en boompjes op een stuk schuimplastic voor vier euro. En dat keer drie. Een kleine houten kerstboom voor op mijn slaapkamer en een alsof metalen bel van riet voor aan de voordeur. Het kleine meisje in mij had het ’t liefst allemaal nog voor mezelf ingepakt.Omdat het huwelijk een compromis is, heb ik de afgelopen twaalf jaar alleen een boom gehad. Mijn huwelijk is voorbij en daarmee is het compromis van de baan. Ik mag los. Duiven is er niets bij.
Op mijn lijstje staat nog een sneeuwlantaarn voor in de tuin, zo’n levensgrote zeg maar, die het ook echt doet. Twee ribben uit mijn lijf dat ding, helaas op geen enkele rommelmarkt voorbij zien komen. Maar getuige de vele films is dit dé tijd van het jaar om naar de sterren te kijken en een paar wensen te doen. Daarnaast pak ik een oude gewoonte uit mijn kindertijd weer op en vier ik over een paar weken mijn 35- en een halfste. Moet goed komen.
Petronella
