Na zijn gedeeltelijke pensionering, twee jaar geleden, ondervond Jan van Panhuis uit Hierden dat hij zeeën van tijd had. Een luxe, want nu kon hij doen wat hij wilde. “En eigenlijk wilde ik al heel lang een eigen moestuin. Net als die mijn moeder vroeger altijd had.”
“Diezelfde middag was het rond. Bij Gerrit Beelen achter het huis.” Daar verbouwt Jan op tweehonderd vierkante meter van alles. Van groene asperges tot paarse boontjes. “Echt hoor, kijk, paars.” Hij houdt er in de tuin een paar omhoog. “Als je ze kookt, worden ze weer groen.” Uit pure nostalgie, heeft hij dit jaar zaadjes van de gele boterknol gezaaid. “Vroeger groeide dat tussen de diervoedergewassen. Wij maakten er thuis stamppot van. Via via heb ik wat oude zaadjes gekregen. Ik ben heel benieuwd wat daar van opkomt.”Hij vroeg zijn zoon Maarten of hij niet iemand kende die een stukje grond over had.
“Thuis zijn we nog maar met z’n drieën, dus eigenlijk eet de hele aangetrouwde familie mee. Ik heb ook wel eens een hele lading kolen naar de voedselbank gebracht.”Van Panhuis heeft zijn tuin altijd wel vol staan. Met seizoensgroente, maar ook wel fruit.
Ook al is hij met pensioen, door de moestuin heeft hij nog steeds het gevoel voor zijn gezin te werken. “Ik vind tuinieren en dan vooral een moestuin, een echte aanrader voor mensen die wat zwaarmoedig zijn. Ik ervaar dat het zorgt voor positieve gedachten. Een voldaan gevoel. Voor mij is het een hele mooie overstap geweest vanuit het werkende leven.” Daarnaast is de smaak van verse, biologische groente onovertroffen. “De andijvie die ik vanuit hier mee neem, heb je met een uur op je bord. En die smaak is nergens mee te vergelijken. Heel puur.”
“Kijk, hier staat de brocolli, een paar roosjes zitten er nog op de steel, ik heb ze laatst geknipt. Hier stonden de boontjes, daar heb ik het merendeel ook al van geplukt. Iets verderop groeien twaalf kroppen sla.” Naast de sla liggen een stuk of acht immense kolen verscholen in hun bladeren. “Zo groot zie je ze in de winkel niet.” De boerenkool is geplant, maar vertoont nog geen teken van leven. “Komend jaar wil ik graag witte asperges proberen. Die stop je wel een meter in de grond en pas na drie jaar kun je ze de eerste keer oogsten, maar dan kun je dat ook meteen tien jaar achter elkaar.” En als er na drie jaar niets groeit? “Dan vind ik het experiment wel geslaagd. Het gebeurt me wel vaker hoor, maar ik blijf gewoon nieuwe dingen proberen.”Wat hij nu zoal heeft staan? Hij doet een rondje.
Wat hij nou het allermooiste vindt aan moestuinieren? “Na de winter begin je op kale grond. Je doet er veel moeite voor. Bemesten, zaaien, planten, boontjes leggen. Op een gegeven moment zie je de groente kiemen en daarna is het wachten tot ze tot wasdom komen. Dat is fascinerend, prachtig om te zien.”
