Ik ga binnenkort toch maar een noodpakketje maken. Eten en drinken voor een week. Misschien wat thermokleding voor als de elektriciteit uitvalt. Zaklampen, batterijen wellicht en een paar traytjes ingeblikt voedsel voor als de stront langer aan de knikker is.
Ik weet niet of we er iets aan gaan hebben als de hel losbreekt, maar het voelt goed om niet mijn hoofd in het zand te steken. Want het is een hele rare wereld. Met een paar megalomane leiders die heel gemakkelijk uit de tent te lokken zijn. Zeg dat ze bluffen en ze steken er zo één aan. En dan kan het morgen doomsday zijn. Dat soort leiders. Met een korte neus en hele lange tenen.Er wordt serieus nagedacht over de aanschaf van een aggregaat. En we gaan aardappels poten
Het is gek om journaal te kijken en dan, als het beeld hapert, niet te denken aan een slechte verbinding, maar aan een cyberaanval. Of doodse stilte en dan het hoofd van Poetin groot in beeld: “I declare war on Europe.” Of als het leger oefent op de hei te denken dat je maar beter kunt wennen aan die doffe knallen. Dat is gek, leven in zo’n wereld.
Ik weet niet of ik de enige ben die het zo ervaart. Misschien stel ik me aan, laat ik mijn gedachten een loopje met me nemen. Misschien blijft die Amerikaanse roeptoeter zichzelf vier jaar op de borst slaan en gebeurt er net niks. Misschien wint Oekraïne wel. Misschien komt Jezus terug en is er instant vrede op aarde. Het kan maar zo.
Maar tot het zover is, koop ik wat poedersoepjes, bonen in tomatensaus, lucifers en misschien wat kampeerkookgerei. Je weet maar nooit. Een beetje preppen in deze wereld is gewoon slim. Denk ik.
Petronella!
