Ik heb veel onthouden. Mooie en verdrietige herinneringen zijn voor altijd opgeslagen. Een geur, klank, beeld is genoeg om het terug te halen. Ik reken me daar heel rijk mee. Want waar ik ook ga, er gaat een meisje mee.
Het meisje dat bij de geur van koffie en stroopwafels terug is op een zaterdagochtend in het ouderlijk huis. Het meisje dat nu nog meehuilt bij groot, onbegrijpelijk verdriet, omdat ze het zich herinnert. Die ongrijpbare weemoed. Iets dat alleen maar te voelen is.Een meisje in een vijfendertigjarige vrouw dat bij het zien van zilveren straten (regen op nat asfalt in het licht van een lantaarnpaal), weer even de hand van haar vader vasthoudt, in gedachten terug bij de avondwandelingen uit haar jeugd.
Zo lang als ik me herinner voel ik sfeer, het gemoed van anderen, grijze luchten, snijdende, schurende klanken in muziek, harmonie, liefde, wrijving, warmte. Al dat voelen ging gepaard met herinneren. En daar verdronk ik in. Want wat was nu?
Ik heb geleerd er letterlijk woorden aan te geven. Zitten, binnen laten komen, schrijven. Een beetje zoals nu. En ik heb ontdekt dat het vijfjarige meisje en ik prima samen kunnen bestaan. Dat wij samen veel meer begrijpen. Zowel het onpeilbare verdriet en de grote vreugde van onze peuter en kleuter als de door verleden gekleurde emoties van anderen. Ik kan het iedereen aanraden.
Petronella
