Niet doorgehakt, maar zelfs helemaal uit de knoop gehaald, zo goed doordacht is deze keuze. Ik ga per 1 april 2020 als fulltime schrijver aan de slag.
Ik heb twee heerlijke kinderen, een huis om te houden, vriendschappen om van te genieten en een prille relatie waardoor alles zindert. In een mooie verhouding met dat alles hoop ik lekker veel te kunnen werken.En daarmee bedoel ik niet veertig uur per week, elke dag acht uur, daar heb ik nooit echt in geloofd, maar zo full als time maar kan zijn.
Sinds drie jaar werk ik als communicatiemedewerker op een middelbare school. Twee dagen in de week. Vast contract, in het onderwijs, dus vrij als mijn kinderen vrij zijn. Stabiliteit, een vast inkomen, hele fijne collega’s en prettig werk. Helemaal als alleenstaande moeder een droombaan. En toch. Het ging knagen. Want het was werk dat ik deed en ik doe zo graag werk dat laat zien wie ik ben. Helemaal nu ik zelf een beetje weet wie dat is.
Dit gevoelsmens handelt normaliter puur op basis van onderbuik, maar mijn ratio hield vast aan dat vaste contract. De financiële verantwoordelijkheid naar de kinderen toe, de huur, gas, water, licht, de afwezigheid van het salaris van de ander, weerhield mij van het volle leven. En dat is stom. Dat is niet wat ik mijn kinderen mee wil geven. ‘Houd maar angstvallig vast aan wat je hebt, ook al denk je dat het veel mooier kan.’ Echt niet. Dus ik nam ontslag. Zomaar.
Gelukkig heb ik een opzegtermijn van drie maanden. Iets met acquisitie ofzo. O ja en een naam voor mijn eenmanszaak. Moet ik ook nog bedenken. Geniale ingevingen? Mail naar [email protected].
Petronella
