Ik ben een vrouw, een meisje soms nog, een zij en haar. Geboren als meisje in een tijd waarin feitelijkheid gelijk stond aan waarheid. Ik had een jeugd met jongens en meisjes, mannen en vrouwen, waarin de één wel eens de ander wilde zijn.
Mijn kinderen groeien op in een tijd waarin ze voelen wie ze zijn. Een tijd waarin de waarheid niet van het feit afhangt, maar van hen is. Ik wil openstaan voor hun waarheid. Dat betekent niet dat ik geen mening mag hebben of de hunne moet delen. Het betekent ook niet dat ik iets helemaal moet kunnen begrijpen of ‘alles maar normaal moet vinden’ en ‘overal in mee moet gaan’. Begrip is niet nodig voor acceptatie. Luisteren wel.‘Stadse dingen’, waren dat toen. Verder ging het gesprek niet. En voor sommigen is dat nog steeds zo. Het is verder dan hun neus lang is en dus kunnen ze er niet bij. Basta. Punt
Als we leven in een wereld waarin steeds meer mensen worstelen met wie of wat ze zijn, kunnen we simpelweg stoppen met daar steeds naar te vragen. Wat doet het er toe als een subsidieaanvrager man of vrouw is. Iedereen heeft een naam, daar kun je de persoon ook mee aanheffen. Voor een genderneutrale wc hoef je alleen maar de poppetjes van de deur te schroeven en een kapper kan voor elk geslacht dezelfde schaar gebruiken. Hokjes aanvinken doen we uit gewoonte, niet uit diepgewortelde overtuiging.
Laten we eens beginnen door daar mee te stoppen.
Petronella
