Luie donder? Echt? (Column)

Stel je voor. Echt, probeer het. Je woont in een land waar het niet veilig is. Niet een beetje niet veilig, maar met de dreiging van een terreuraanslag of bombardement op elke straathoek. Elke dag is een dag die je hebt overleefd, niet een dag waarop je hebt geleefd.

Of je hebt honger. Geen trek, maar echte honger.

Misschien dat honger voor jezelf niet meteen een reden is om te vluchten uit een land waarin je bent geboren, een land dat je lief hebt, je vaderland. Maar je kinderen hebben ook honger. Zoveel honger dat ze er doodziek van worden. Zoveel honger dat elke dag een dag is die ze overleven, niet een dag waarop ze kind hebben kunnen zijn. Je ziet ze niet opgroeien, je ziet ze elke dag een beetje sterven.

En dan maak je de moeilijke, gevaarlijke keuze om te vluchten.

Een keuze uit nood, niet uit luxe. Je leent geld waar je kunt, probeert het weinige dat je hebt te verkopen, om een belachelijk dure overtocht te kunnen betalen. Na maanden vol verschrikkingen ben je in Europa, een veilige plek. Of je mag blijven, weet je niet. Dat moet je overlaten aan mensen die het beste met je voor hebben. Er is eten, onderdak en een school voor de kinderen. Het is veilig. Er gaat niemand dood. Het liefst was je thuis gebleven, in een land dat je kent, met een taal die je spreekt. Maar je bent dankbaar dat er een andere optie was. Dat je hier bent.

Echt, probeer het je voor te stellen. Misschien dat je dan eindelijk niet meer het woord ‘luie donder’ gebruikt om een vluchteling te beschrijven.

Misschien zeg je dan niet meer dat ze op moeten rotten naar hun eigen land. Heel misschien kun je dan een beetje dankbaar zijn voor wat je hebt en een ander hetzelfde gunnen. Ook al is die ander niet hier geboren.