Ik heb een haat-liefde verhouding met muziek. Omdat ik niet van easy-listening ben. De zogenaamde loungemuziek die verdwijnt in meubels of omgeving. Deuntjes waar je schijnbaar zen van wordt. Ik luister alleen naar wat binnen komt en daarom ook kan ik het soms niet horen.
Nog brengen die klanken mij terug naar toen, voel ik ze in mijn buik. Dat ik nu begrijp wat er gezongen wordt, maakt die beleving groter. Maar het vijfjarige meisje blijft. In alles wat ik luister.Ik herinner me diepe droefheid op vijfjarige leeftijd, rond Pasen. Mijn vader draaide de aria Ermbarme dich uit de Matthäus Passion. Ik begreep niet wat er gezongen werd, maar voelde een vreemd verlangen naar verdriet en ik kon alleen maar huilen.
Dat maakt muziek naast bijzonder, ook spannend. Het versterkt. Volheid, maar ook leegte. Vreugde, maar ook angst. Geluk, maar ook kilte. Soms wentel ik in stilte, soms zwelg ik in muziek.
Petronella
