Ik heb mijn jongste zoon als voorbeeld deze dagen. Toen hij hoorde dat de kerstvakantie drie weken zou duren, in plaats van twee, riep hij uit: "Yes, eindelijk tijd om te leren lezen en schrijven!" Hij zit in groep twee, lezen en schrijven is nog geen dagelijkse bezigheid. En dat vindt hij dus jammer. Kwam ik achter.
Daarin staat op elke bladzijde de zeven letters die hij op school al had geleerd. Na zijn gelukzalige uitroep gingen wij, op de eerste vakantiedag, naar de bibliotheek. Want, jeej, die is nog gewoon open.De laatste weken was zijn eigen schriftje het lievelingsspeelgoed in huis
Gewapend met een paar prentenboeken voor 's avonds (voorlezen blijft favoriet), heuse leesboeken voor de groep vierder en drie kern 1 boekjes voor de jongste, kwamen wij thuis. En hij maakte geen grapje. Na twee uur op de bank en oneindig veel 'welke is deze ook alweer?' leest hij woordjes. Grote broer voelt zich helemaal meester. Hij heeft inmiddels twee kik,mik,sim, kim- en saar- boekjes uit en is in het derde boekje bezig. Die is ietsje lastiger, want daar staan zinnen in, maar hij is al halverwege.
Kennelijk heeft hij zichzelf meer doelen gesteld deze vakantie, want bij het aantrekken van zijn schoenen, gaf hij aan ook nog wel even veters te willen leren strikken. Stel dat de lockdown na de vakantie verlengd wordt, vertel ik mijn jongste mooi niet dat de school eigenlijk weer begonnen is. Eens kijken wat hij doet als ik hem vertel dat hij nog een extra week vrij is om nieuwe dingen te leren.
En ik? Ik probeer er gewoon hetzelfde naar te kijken. Drie weken kerstvakantie, zonder kringloop of kersttuincentra. "Yes, eindelijk tijd om te minimaliseren."
Petronella
