Het was een week die je normaal alleen in films ziet. Zo een waar men elkaar in het passeren onderzoekend aankijkt. Ben jij? Heb jij? Of al gehad? We volgen massaal het nieuws, hangen aan de lippen van Rutte. Volgen blindelings.
De onwerkelijkheid van dit alles, maakt angstig. We proberen te bestrijden wat we niet begrijpen. En daarom omringen we onszelf met honderd rollen wc-papier en ingeblikte groenten. We stoppen de vriezer vol met brood en de voorraadkasten met houdbaar beleg en droge deegwaren. Ik at de afgelopen week kant-en-klare bami (geen Mie-nestjes meer) en pastasaus met stukjes hamburger, omdat iemand al het gehakt gehamsterd had. Vindingrijk word je er wel van.Er hangt iets onheilspellends in de lucht, letterlijk. Vanuit huis werken we, leven we, we houden onze kinderen dicht bij ons, gaan in de avonduren nog even de straat op om iets van die tomeloze energie kwijt te kunnen. De wereld is gestopt met draaien. In drie weken tijd zijn wij stilgezet.
Onze wereld is niet maakbaar, ons leven laat zich niet plannen. We gaan voor wat vandaag haalbaar is. Sommige mensen worden daar rusteloos van, ik ervaar een kalmte die tot nog toe ongeëvenaard is. Per 1 april ben ik niet meer in loondienst, de kans is aanwezig dat niemand na 1 april de straat nog op mag voor iets anders dan de wekelijkse boodschappen. Er gaan geen opdrachten binnen stromen, er komen geen bijeenkomsten waar ik verslag van kan doen, geen cursisten die graag creatief willen leren schrijven. In plaats daarvan zeeën van tijd met mijn zonen.
Als ik over een paar jaar terug kijk op deze weken, of misschien wel maanden, niemand kan voorspellen hoe lang dit duurt, ga ik me niet de niet-declarabele uren herinneren, maar de letterhoek die we maakten van de letter t en de stille wandelingen in de avondschemer. Schooldagen in pyjama, de bank als gymtoestel, juf mamma zijn. Gekregen tijd. Dus hoe eng ook, hoe surreëel ook, hoe apocalyptisch het ook aandoet, ik probeer ondertussen te genieten.
Petronella
