Petronella Snotterbella. Bedacht door de meester, toen ik als negenjarige zo verkouden was dat ik bellen blies door mijn neus. Een leuk woordgrapje, de klas kwam niet meer bij.
Diezelfde meester vergeleek een kanten versiersel op mijn lievelingsjurk met een ‘slabbetje’. Ik heb de jurk nooit meer gedragen, maar vanaf toen droeg Petronella Snotterbella slabbetjes. Hilarisch. Maar mijn onbevangenheid was weg.En hè, als de meester het zegt, mag de rest het ook. Dus was ik week in, week uit, al lang niet meer verkouden, steeds weer Petronella Snotterbella
Ik weet niet of het daarmee allemaal begon. Misschien ben ik altijd al een stille geweest, een dromer, een solist. Een gemakkelijk doelwit. Iemand die niet terugsloeg, maar onderging. Ik weet wel dat ik sindsdien het alleen zijn verkoos boven het horen bij een groep. Want ik wist wat het alternatief was. Jezelf vormen, zodat het past. Je identiteit halen uit een gemiddelde van een geheel. Vergeten hoe je was. En dat wilde ik niet. Mijn onbevangenheid verliezen was al zo’n hoge prijs, er mocht niet nog meer van mij verdwijnen.
Dertig jaar later, nog steeds liever alleen dan in een groep, ben ik dankbaar voor de veerkracht van toen. De keuzes die ik instinctief maakte. Want ik weet wie ik ben.
Vrijdag 19 april was het de landelijke dag tegen het pesten. Zo goed dat er aandacht voor is. Zo jammer dat het moet.
Petronella
