Vanaf het moment dat je kinderen gaan praten, hoor je jezelf. En dat is soms best confronterend. Ik geloof niet in immer zoetgevooisde fluistermoeders die nooit schuttingtaal gebruiken. Die hebben vast een donkere kelder in hun hoofd. Maar toch, soms wilde ik dat ik wat beter op mijn woorden lette.
Ik weet dat ik geen heilige hoef te zijn, niet over eindeloos geduld hoef te beschikken en mijn stem heus wel eens mag verheffen als ze na ‘ik tel tot drie’ (en jullie moeders weten wat er na drie komt) nog niet luisteren. En ik dacht ook dat ik geen nare dingen zei, tot ik mijn oudste (3.5) tegen mijn jongste (bijna 2) na wat onenigheid over het eigenaarschap van een helikopter hoorde zeggen: ‘ik ben he-le-maal klaar met jou’. En ik hoorde mezelf. En ik schrok. Wat klinkt dat naar! Ik heb het sinds die dag, zo’n vier maanden geleden, niet meer gezegd. En gelukkig ook niet meer gehoord.Ik dacht dat ik geen nare dingen zei tot dat...
Ik roep het uit als ik een rekening binnen krijg die ik zo hoog niet had verwacht, als Netflix het even niet doet, als ik een ei laat vallen, als ik er om 17.15 achter komt dat ik het hoofdingrediënt van het avondeten ben vergeten, als er een lege rol hangt en ik al met mijn broek op mijn enkels zit. Dat woord ja, wat je zo lekker hartgrondig kunt zeggen.Maar wat ik mezelf maar niet af kan leren, is een vrij gemakkelijk woord (helaas), van één lettergreep, drie letters, waarvan de middelste een u.
Mijn oudste zegt het minder hartgrondig, maar vindt wel sneller dat de situatie er om vraagt. Hij zegt het als zijn veters los zitten, als hij zijn favoriete speelgoedauto zo snel niet kan vinden, als het regent of als de zon niet schijnt, als zijn broertje wakker wordt na een twee uur durende middagdut.
Na de zomer gaat hij naar de basisschool. Ik heb nog een half jaar om hem het woord, waarmee ik hem zo’n drie jaar vergiftigd heb, af te leren. Iemand nog tips? Zal ik er kat van maken?
