Ik vind het – en niet eens stiekem - jammer dat het normale leven beetje bij beetje weer begint. We gaan met ons allen een hele nieuwe definitie van normaal bedenken, maar zeker is dat de rust en ruimte van de afgelopen weken langzaam weer wordt ingevuld.
Ik krijg wat meer tijd om te werken in mijn pas opgerichte eenmanszaakje, mijn kinderen krijgen onderwijs, er is weer een van-maandag-tot-vrijdag ritme, maar echt zin kan ik er nog niet in krijgen.Met vijf volle schooldagen en twee thuis. In plaats van de twee volle schooldagen en vijf thuis. Met mijn ratio kan ik zeggen dat het goed is.
Het kostte me, half maart, wel een week of twee voor ik de stress van het bijna niet kunnen werken, maar wel moeten voorzien, een beetje los kon laten. Het voelde als onmogelijk om een goede moeder, huisvrouw en werknemer te zijn, zonder daar zelf volledig aan onderdoor te gaan. Dat bleek ook onmogelijk. Dus heb ik mezelf een keuze gesteld. Waar wil ik in die Corona-tijd vooral ‘goed’ in zijn? Welke herinneringen wil ik aan deze tijd behouden, voor mij en mijn kinderen? Dat antwoord bleek (duh) heel simpel. Ik wilde er in tijd, ruimte en aandacht vooral voor mijn kinderen zijn. Dus gaf ik daar aan toe. Werken deed ik wanneer er ruimte kwam, maar zonder stress, want ik ‘moest’ niets meer van mezelf. Ik wilde.
En met die rust kwam ook het genieten. Van al die extra tijd met mijn kinderen. De lange knuffels op de bank, geen gehaast, kletsen, bedenken, spelen. Het was heus niet elke dag zo zoet, er waren ook frustratieloopjes in het bos na een ochtend vol oorlog, maar het loslaten van wat moet en vooral doen wat je kunt, was voor mij heel bevrijdend. Ik hoop, nu we gaan leven op de klok, dat niet het jachtige, gehaaste leven opnieuw normaal wordt. Dat we allemaal iets minder moeten van onszelf en vaker stil staan bij wat we willen. En dan bewust kiezen.
Petronella
