Ze zeggen altijd dat de resultaten van je opvoeding bij een ander te zien zijn. Dat is mooi. Want thuis komt het er, ondanks mijn dappere pogingen, vaak niet uit.
Ik gebruik daarbij regelmatig alle voertuigen die ik maar kan bedenken, anders blijven de lippen stijf op elkaar. Geen trek of geen zin. Ik lijk het soms voor niets te doen, dat hele opvoeden. Ik blijf mezelf voorhouden consequent te zijn en regels te stellen. Al is het maar voor mijn eigen gemoedsrust.Ik praat de hele dag over eigen verantwoordelijkheid, maar moet wel tien keer zelf het speelgoed opruimen. Ik bijt sinds kort terug en voer mijn driejarige weer omdat hij vergeten lijkt te zijn hoe met mes en vork te eten.
Een enkele keer hoor ik ‘solly mamma’, maar veel vaker hoor ik ‘nee, dat doet ik niet’, ‘dat wil ik niet’ of ‘ik weet niet meer wat mamma net gezegd heeft’. Ze luisteren vaak niet. Ze knuffelen gelukkig wel, heel veel. En spelen verstoppertje met me als ik op de wc zit.
En nu, een week later, glim ik nog van trots. Alles wat ik ze probeer te leren, doen ze daar, die ene dag in de week. Ze delen hun speelgoed en soms zelfs het koekje. Ze helpen de juf met opruimen en eten twee broodjes met een vork en dan ook nog rond het middaguur. Ik heb weer een hele nieuwe truc in mijn arsenaal. Een toverzinnetje. ‘Ik hoorde van de juf dat.’ En je kunt het bij alles toepassen. ‘Dat je zo goed kunt eten met een vork. Dat je zo goed luisterde in de groep. Dat je zo goed kunt delen.’ En het grappige is dat ze daar trots op zijn. En dus ook geneigd zijn het thuis te doen. Want trots zijn op jezelf, hoe jong je ook bent, is heerlijk. Daar groei je van.Onlangs hadden we tienminutengesprekken op de kinderopvang, jazeker, dat doen ze daar ook al.
Petronella Polinder
