Troostvachtje (column)

Bijna negen jaar was 'ie, het lieve beestje. Onze kat Maus. Manlief en ik hebben tijdens onze huwelijksreis nog getafeltennist om de naam. Als hij had gewonnen, was onze zwarte kater negen jaar lang als Pluk door het leven gegaan. 

We hebben hem een paar dagen geleden laten inslapen

Hij had pijn en een zware operatie gaf geen garantie op genezing. Dat was even slikken. En nog steeds. Gisteren gooide ik zijn etensbakje weg. Weer tranen. Gek. Want ik kan prima relativeren en weet heus dat het maar een kat is. Maar het was wel onze kat. En wat is hij belangrijk voor ons geweest. Vooral toen het zwanger worden niet helemaal vanzelf ging, was Maus een echt troostvachtje. Nu ben ik niet iemand die huisdieren vergelijkt met kinderen, maar voor mij vulde Maus die leegte wel een beetje op. Ik mocht ergens voor zorgen. Of klinkt dat gek?

Vorig jaar is hij aangereden, bij ons op de parkeerplaats. De 'dader' is doorgereden. Iemand anders heeft hem naar de dierenarts gebracht. Daar bleek zijn bekken op drie plekken gebroken. Een operatie, waarbij zijn bekken met pinnen weer aan elkaar zou worden gezet, kon alleen worden uitgevoerd in Utrecht. De dokter aldaar had er vertrouwen in. Een dure grap, maar omdat onze kattenverzekering de helft zou vergoeden, besloten we ervoor te gaan. Een revalidatie van drie maanden volgde, waarbij hij drie medicijnen per dag kreeg en zijn blaas regelmatig handmatig geleegd moest worden. Hij krabbelde op, werd opnieuw die lieve Maus. Een week geleden bleek zijn bekken toch niet goed te zitten, waardoor hij zijn poep niet kwijt kon. Alles was al versteend. Hij had pijn.

We gingen met een zieke kat naar binnen en stonden een half uur later met een dode kat weer buiten. Naar. Als hij gegarandeerd  helemaal beter had kunnen worden, hadden we hem weer laten opereren, maar zonder garantie opnieuw zo'n zwaar traject in? Dat is niet eerlijk. Niet tegenover Maus en niet tegenover ons. Dan is het volgens mij onze verantwoordelijkheid als baasje om hem uit zijn lijden te verlossen en hem niet uit schuldgevoel nog meer pijn en ongemak te bezorgen. Maar wat vond ik die keuze moeilijk.

Nu nog uitleggen aan onze jongens (van drie en een) dat Maus niet meer terug komt. Iemand nog tips?

Petronella Polinder