Met het schaamrood op mijn kaken moet ik toegeven dat ik geen idee heb hoe het met mijn vetpercentage en hoeveelheid lichaamsvocht is gesteld.
Fietsen, steppen, roeien, duwen, trekken en een beetje rennen. De laatste drie weken heb ik de sportschool niet van binnen gezien. Geen tijd, geen zin, geen energie. Het is november.Begin september ging ik heel enthousiast twee ochtenden in de week, nog voor werktijd, zwoegen in de sportschool.
Dat is een ongelooflijk slecht excuus, maar voor mij een geldige. De dagen zijn al zo kort, het is al zo laat licht en zo vroeg weer donker en ik moet al zoveel. En fitness is voor mij echt een moetje. Ik beleef er nul plezier aan. Het is geen spelletje, geen uitdaging, je kunt er niet veel beter of slechter in worden, het is vooral afzien, een uur volmaken met trekken, duwen of hangen.
Vroeger, voordat de kinderen er waren, werkte ik vier dagen, had ik er één over voor het huishouden en een weekend om leuke dingen te doen. Twee avonden in de week badminton en een half jaar lang op zaterdagochtend competitie. Heel goed vol te houden. Na de komst van ons eerste kind, werkte ik nog steeds vier dagen, sportte ik een avond in de week en speelde ik als invaller in de competitie. Nu, anderhalf jaar na de komst van onze tweede zoon, sport ik niet, werk ik drie dagen en twee avonden en ligt het huishouden op z’n gat. Maar dat geeft niet, want ik ben gelukkiger dan toen ik alle tijd voor mezelf had. Wel ‘moet’ ik er iets mee.
Ik wil terug naar de tijd dat ik plezier had in sport. Ik wil een actief avondje voor mezelf, lol hebben en een leuk spelletje spelen. Er energie van krijgen, niet het laatste restje energie er in stoppen. Dus, hoe organisatorisch lastig ook. Ik wil weer badmintonnen. Te beginnen met een avond per week. Naast het lidmaatschap van de vereniging, kost het me ook oppasuren a 5,50 per uur. Maar soms moet je gewoon voor jezelf kiezen.
Petronella Polinder
