Door Petronella Polinder - De controles op verse bloemen in de vensterbank, dichte gordijnen dag en nacht, de razzia’s op het park, die werden Karin Keijzer uiteindelijk teveel. “Het was ergens in de herfstvakantie van 2004.
Nog meer bewoners liepen er uit protest achteraan en ik zat met mijn twee kinderen boven met de gordijnen dicht. Ik durfde niet meer in mijn eigen huis te wonen. Dat was het moment waarop ik tegen Martin zei dat ik er klaar mee was, weg wilde.” De definitieve keuze om te vertrekken, maakten ze begin 2004. In april was het huis verkocht.Drie bijzonder opsporingsambtenaren, geflankeerd door vier man politie liepen het park op. Een van de bewoners fietste met een ratel voor ze uit om de rest van het park te waarschuwen.
Martin en Karin Keijzer woonden sinds 1991 op de Woudstee, Parallelweg 26, maar verhuisden naar een ander adres op hetzelfde park in 1997. “We hadden een mondelinge koopovereenkomst gesloten in april 1997. Dat staat ook vermeld in het koopcontract. Maar omdat de toenmalige bewoners nog één zomer wilden recreëren, hebben we de notariële akte 1 oktober 1997 getekend, toen was het financieel van ons. En dat heeft ons genekt”, aldus Karin.
De gemeente Harderwijk wilde permanente bewoning van recreatieparken tegen gaan en trok een grens voor het geven van een gedoogstatus. “Mensen die op of voor tien september 1997 bij de gemeente als bewoner op het park stonden ingeschreven, kregen een gedoogstatus. Iedereen die zich na 10 september op een adres op de Woudstee inschreef, kreeg die niet.” En ook al woonde de familie Keijzer al op het adres Parallelweg 26 sinds 1991, het was de ‘interne’ verhuizing die ze nekte. “Natuurlijk hadden we dat nooit gedaan als we dit vooraf hadden geweten. Dan hadden we nu nog lekker in dat huisje midden op het park gewoond en waren we nooit voor dat grote huis aan de rand gegaan”, zegt Martin, nog altijd met spijt in zijn stem.
De ruimte om je heen. Ik noemde ons huis ook steevast ‘het hok’. Zo voelde het toen. Huizen schuin-tegenover je, naast je en tegenover je. Ik had de hele dag het gevoel bekeken te worden.” Martin vond ook het financiële aspect ‘vervelend’. “We hadden het huis op de Woudstee helemaal verbouwd, de voor- en achtertuin met vijver waren net af. En dan kom je hier, in een oud huis, wat we van boven tot onder moesten verbouwen.” Gelukkig hebben ze het huis op de Woudstee goed kunnen verkopen. “Aan een advocaat, later werd hij rechter, die het ook echt als tweede huis wilde gebruiken, hij gebruikte er de erfenis van zijn ouders voor, weet ik nog.”Ze wonen alweer bijna veertien jaar ‘prima’ aan de Gerbrandylaan, maar vooral voor Karin was het wennen. “Ik heb de vrijheid intens gemist.
Zij woonden naast Martin en Karin op de Woudstee. “Mijn moeder is dementerend en zit nu in een verzorgingstehuis. Ik weet niet of dat allemaal zo snel was gegaan als wij er nog naast hadden gewoond. Dan konden we gemakkelijk wat vaker bij haar kijken, was er wat meer zicht op hoe het met haar ging.” Ook hebben zijn ouders er destijds veel verdriet van gehad dat het gezin vertrok.Wat nog het meest ‘zeer’ doet bij Martin is wat het met zijn ouders heeft gedaan.
“Mijn vader is nog het gesprek aan gegaan met de toen twee verantwoordelijken van dit beleid, wethouder Eijsenga en wethouder de Lange, maar dat hielp niets.” Ook zijn er veel brieven richting de gemeente geschreven door medebewoners, familie en vrienden om de schrijnende situatie van de familie Keijzer onder de aandacht te brengen. “En achteraf, toen we het huis al verkocht hadden, gaven ze toe dat ze ons als een apart geval hadden moeten bekijken, maar ja, dat is achteraf”, zegt Karin.
“Ja, het speelt nog steeds wel een rol. We hebben er vrienden wonen en komen er nog regelmatig. Hadden we toen maar het lef gehad te blijven, dan woonden we nu nog zo mooi”, verzucht Karin. Dat het na jaren van controles, dwangsommen en gedreig nu toch gelegaliseerd lijkt te worden, vindt het stel voor de huidige bewoners heel fijn, maar voor de ongeveer vijf bewoners die zijn weggepest, verschrikkelijk.Nu het er naar uit ziet dat de Woudstee, net als Slenck & Horst, de Dennenhoek en de Ceintuurbaan een andere bestemming gaat krijgen, komt al het oude zeer weer boven.
“De advocaten destijds hebben ons een vermogen gekost, we zijn van het park af gepest en dan jaren later, als ze niet meer weten wat ze er mee aan moeten, gaan ze legaliseren. Dat kan toch niet?” Of ze ooit terug willen? “Misschien, als er een huis aan de rand vrij komt. En anders wellicht naar Slenck & Horst”, aldus Karin.
De raadscommissie ruimte gaat de plannen voor de vier vakantieparken tijdens de openbare vergadering van 30 november, bespreken. Martin en Karin zijn daar niet bij. “Er is nog teveel frustratie. Straks zitten we daar, vindt iedereen het een goed idee en denken wij alleen maar ‘kijk, dit heb je verspeeld, zo had het kunnen zijn’. Want natuurlijk voelen we ons door alle controles destijds wel weggepest, maar we hadden ook gewoon het lef niet te blijven en die spijt opnieuw voelen? Daar hebben we geen zin in.”
Lees ook:
Harderwijk krijgt er vier nieuwe woonwijken bij
Geduld loont, eindelijk legaal wonen op de Woudstee
