Ik heb een tuin van 11 bij 11. Zomaar. Die zat bij het huis. Ik heb ook twee linkerhanden, verre van groen. Daarom is de tuin nu nog woest en ledig, de schepping moet er nog beginnen. Ik weet precies hoe ik het hebben wil, dat is mijn probleem nooit, die ligt meer bij de uitvoering.
Afgelopen voorjaar kwam hij kijken naar de woeste ledigheid. Hij schrok er niet van. Hij keek even rond, vroeg naar mijn plannen, deed een rekensommetje in zijn hoofd, waar ik op mijn beurt gelukkig niet van schrok en met een stevige handdruk hadden we een afspraak. In het najaar zouden we gaan plukken, alles eruit en zand met graszaad er weer in. Daarna kon ik de tekening van de tuin, gemaakt door mijn broertje, in fases tot bloei laten komen. Deal.Gelukkig heb ik een grote familie, vol rechterhanden en echte vakmannen. Een van mijn aangetrouwde neven is hovenier.
Over een paar weken is het zover. Honderdeenentwintig vierkante meter puin ruimen. Met een kar vol machines rijdt hij mijn tuin in, graaft ‘m leeg en schept ‘m vol. En van een woeste ledigheid wordt het gedurende een half jaar alleen nog maar ledigheid. Een zandbak van 11 bij 11.
Omdat ik weet dat mijn winterdip het beste gedijt in troosteloosheid en letterlijke uitzichtloosheid, moet ik daar iets mee. Ik denk aan pindaslingers, vetbolletjes en tiny houses aan de schutting. Een waar wintervogelparadijs. Alleen dat graszaad, daar moeten ze vanaf blijven. Tips?
Petronella
